اشعار

امـروز وطن معنی غـم را فهـمـیـد            بـا سـایـۀ جـنـگ مـتهـم را فهـمـیـد

از خـواب پـریــد کـشـور مـن، امـا            مـعـنـای مـدافــع حــرم را فـهـمـیـد

دینِ ما از غیرت و مردی نشان دارد هنوز            کوهِ ایمان بینِ ما آتشفشان دارد هنوز
رستگاری با شهادت می‌شود معنا، فقط            خِطّۀ آتش نشانی جان فشان دارد هنوز

می‌سوزم از داغی که زد آتش به جان ها            داغی فـراتر از بـیان ها و گـمان ها

جز گـریه کاری بر نمی‌آید ز دستم            بر مرگ جان سوز و غم «آتش نشان» ها

انگشت حیرت را به لب ها می‌فشاریم            دلـواپـس اخـبـار دور از انـتـظـاریـم

اشك غریبى می‌چكـد از گونه هامان            با یك جهان اندوه و حسرت بی‌قراریم

باز در آتش غـیرت پـر پـروانه بسوخت           تا ز جانان خبر آرد تن جانـانه بسوخت

رفت تا غـیـرت و ایـثار به یـغـمـا نرود           رفت اما‌ ز غمش صد دل دیوانه بسوخت

از تو یک تکه پلاک و استخوان آورده است           باد تابوتی پُر از رنگین کمان آورده است

چشم هایت کو؟ دل تو که برایم می‌تـپـید           آن دو تا دستی که هر شب خانه نان آورده است

و آتش چنان سوخت بال و پرت را            کـه حـتـی نـدیـدیـم خـاکـستـرت را

بـه دنـبـال دفــتــرچـۀ خـاطــراتـت            دلم گـشت هر گـوشـۀ سنـگـرت را

دوش یـاران خبر سوخـتـنـش آوردند            صبح خاکـستـر خـونین تنـش آوردند

یا رب این کشتۀ عریان کدامین عرصه است؟            کـه ز بــازار تـجـرّد کـفـنـش آوردند

این روزها بـوی قـفـس دارد زمانه            اندوه و غربت می‌وزد از هر کرانه

این روزها دلـتنگ دلتـنگم شهـیدان            کی می‌رود از خاطر من یاد یاران

دید در معرض تهـدید دل و دینـش را            رفت با مرگ خود احیا کند آییـنش را

رفت و حتّی کسی از جبهه نیاورد به شهر            چفیه، قمقمه‌اش... کوله و پوتیـنش را

آخـر چقـدر خاک مرا زیر و رو کنند            روی نسیم رد مرا جـست و جـو کـنند

تبدیل شد به خاک و گل و برگ جسم من            دل تنگ من شدند، بگـو لاله بـو کنند

یعـقـوب ها پیـراهـنت را دوست دارند            شاعرترین ها دیـدنت را دوست دارند

ای آن که از خـون تنت یاقـوت رویید            این خاک ها هُرم تنت را دوست دارند

این قـافله‌ای که لاله گون می‌آید            از دشت حـماسه و جـنون می‌آید

با این همه فـرمـانده بی‌سر آری            از مطلع فجر و فتح خون می‌آید

عمری گذشت و یوسف ما پیرهن نداشت           این لالۀ به خون نشسته دریغا كفن نداشت

عمری گذشت و خنده به لب های مادرم           خشكیده بود و میل به دریا شدن نداشت

دل دادگان چون ساغر از دلبر گرفتند            از غـیر دلبـر دامن دل بـر گرفـتـند

دادند جـان تا در بر جـانـانه رفـتـند            دادنـد دل تـا در بـر دلـبـر گـرفـتـند

جاده مانده ست و من و این سر باقی مانده            رمقـی نیـست در این پیکـر بـاقی مانده

نخل ها بی‌سر و شط از گل و باران خالی            هیچ کس نیست در این سنگر باقی مانده

از زخـم شـنـاسـنـامـه دارنـد هـنوز            در مسجـد خـون اقامه دارند هـنوز

آنـان هـمـه از تـبـار بــاران بـودنـد            رفـتــنـد ولـی ادامــه دارنـد هـنـوز

نـسل آنان که زد آتـش خـیَـم زینب را            حـال تـهـدیـد نـمـوده حــرم زیـنـب را

بین کـفـن پوش سپـاه عجـم زیـنـب را            نصب کن در حرم دل عـلـم زینب را

شـده گـودال، اگـر آخـر مـهـمـانـی هـا            به سرِ نـیـزه کـشد حـرف پریشانی ها

 سجده بر تربت تو میکنم اما با شرم            !کـاشکی بشکـنـد از داغ تو پیـشانی ها